یادداشت عباس ایروانی به بهانه روز عظام

٣٧ سال پیش جوانی ٣٠ ساله بودم پرشور و پرتلاش با رویاهایی دور و به ظاهر دست‌نیافتنی. خیال‌پردازی می‌کردم و دوست داشتم روزی نقشی در آبادی و توسعه ایران عزیزم داشته باشم. عزمم را جزم کردم تا به این رویا برسم. مسیر دشوار و پرپیچ و خم بود و ناهموار. بارها زمین خوردم و هر بار مصمم‌تر از قبل بلند شدم. در این مسیر اما هیچ‌گاه احساس تنهایی نکردم. کنارم همیشه کارگران زحمتکش و مدیران متخصصی بودند که حضورشان دلگرمی و قوت قلب من بود و روز به روز به تعدادشان افزوده می‌شد. خانواده عظام پرجمعیت‌تر و ریشه‌دارتر شد.
امروز به بخشی از رویاهایی که در جوانی داشتم رسیده‌ام؛ عظام از یک سو در اوج تولید و شکوفایی، بدل به یکی از نقش‌آفرینان کلیدی و مهم صنعت کشور شده و از سوی دیگر تحولی نو در صنعت گردشگری ایجاد کرده است. نام «مهر عظام» در سراسر کشور طنین‌انداز شده و مدارس و باشگاه‌های ورزشی مهر عظام پذیرای هزاران هزار از فرزندان عزیز این سرزمین شده‌اند. اما هنوز و هر روز به رویاپردازی ادامه می‌دهم و زیر لب زمزمه می‌کنم که دراز است ره مقصد و من نو سفرم…
٣٧ ساله شدن عظام عزیز را به همه فرزندانم، مدیران و کارگران غیور گروه عظام تبریک عرض می‌کنم.

عباس ایروانی
٥ مرداد ١٤٠٢